سفارش تبلیغ
صبا ویژن

چرا سلامت روان مسأله‌ای فمینیستی است؟


 

  • چرا سلامت روان مسأله‌ای فمینیستی است؟

    چرا سلامت روان مسئله‌ای فمینیستی است؟

    چرا سلامت روان مسئله‌ای فمینیستی است؟«تانباک باتو» ـ  در سال 1892 میلادی، شارلوت پرکینز گیلمن، نویسنده و فعال اجتماعی آمریکایی، داستان «کاغذ دیواری زرد» را در مجله‌ی نیو اینگلند منتشر کرد. داستانی که انگار ادبیات زنان را به قبل و بعد از خود تقسیم کرد. داستانی که مستقیم انگشت روی یک رویه‌ی ترسناک و رایج دوران علیه زنان گذاشت و صدای اعتراض و نگرانی زنان را عمومی کرد.

    پرکینز گیلمن در «کاغذ دیواری زرد» که حالا یک اثر کلاسیک مهم ادبیات فمینیستی محسوب می‌شود، قصه‌ی زندگی زن جوانی را روایت می‌کند که روی تخت‌خواب، در اتاقی در خانه‌ای ییلاقی حبس شده است و نمای روبه‌روی او کاغذ دیواری زرد اتاق است. شوهر زن که پزشک است برای او تشخیص «افسردگی عصبی» و «هیستریا» داده که در آن دوران، مدام برای زنان ــ و فقط زنان ــ تشخیص داده می‌شد.

    شوهر زن او را به این روستای ییلاقی آورده، دستور پزشکی داده که زن در تخت‌خواب بماند، هر از چندگاهی با حضور دیگری اجازه قدم زدن در هوای آزاد را داشته باشد و مدام استراحت کند تا «هیستریای عصبی» او درمان شود. کسی جز مرد و خواهر مرد که «پرستار» زن است، اجازه ندارد به او نزدیک شود. زن جوان، محبوس در اتاق، کاری ندارد جز این‌که افکار خود و توصیف تنها نمای روبه‌رو ــ کاغذ دیواری زرد اتاق ــ را در دفترچه‌های مختلف یادداشت کند.

    زن جوان در دفترچه‌هایش می‌نوشت که انگار هرچه بیشتر به کاغذ دیواری زرد خیره می‌شود، کاغذ دیواری جان می‌گیرد و قصه‌های پرغصه‌ی خفته‌ی پشت آن عیان می‌شود. در آخرین روز تابستان، وقتی شوهر پزشک می‌خواهد وارد اتاق شود، می‌بیند که زن موفق شده کلید اتاق را از خواهر مرد بدزدد و در اتاق را قفل کرده است. زن، همان‌جور که شوهرش در حال تقلاست تا در اتاق را بشکند، با انگشتان دست به جان کاغذ دیواری زرد افتاده و فریاد می‌زند: «بالاخره خلاص شدم، بالاخره رها شدم... به‌رغم وجود تو و کنترل‌های تو و خواهرت.»

    چرا سلامت روان مسئله‌ای فمینیستی است؟

    داستان «کاغذ دیواری زرد» غوغایی برانگیخت. شارلوت پرکینز گیلمن، جسورانه علیه پزشکیِ کاملاً مردانه و زن‌ستیز قیام کرده بود؛ او که خود روزی اسیر دست همین پزشکی و پزشکان شده و انگ خورده بود که به «هیستریای زنان» مبتلا است، قبل هر چیز این داستان را نوشت تا جواب دکتر وایر میچل را بدهد که به «پدر علم عصب‌شناسی» معروف است. دکتری که برای او هم «افسردگی و هیستریای زنانه» تشخیص داده و تجویز کرده بود که شارلوت برای بهبود، دست به قلم و کاغذ نزند و «یک زن خانه‌دار تمام و کمال» باشد!

    پرکینز گیلمن، اما با آن شور حق‌طلبی، کسی نبود که در برابر این پزشکی رایج دوران که با شیوه‌های مثلاً «علمی» دنبال برچسب زدن به زنان، به حاشیه راندن بیشتر آن‌ها و خفه کردن صدای هر زن ناراضی و معترض بود، ساکت بماند. پزشکی که زنان را طفیلی و ضعیف و شکننده می‌دانست و به محض این‌که زنی شبیه تصویر کلیشه‌ی آن‌ها از زن نبود، به او انگ بیمار می‌زد و دنبال «اصلاح و درمان» او می‌رفت.

    پزشکی «ویکتوریایی» که تیمارستان‌های «ویژه‌ی زنان دیوانه و مالیخولیایی» راه می‌انداخت تا زنان را در این مکان‌ها با انزوای اجباری و شکنجه‌هایی که روی آن اسم «درمان» گذاشته بودند محبوس کنند و به آن‌ها انگ‌های گوناگون بزنند. در اکثر موارد هم این شوهران، پدران یا برادران زنان بودند که این «پزشکان» را فراخوانده یا استخدام کرده بودند تا «زن دیوانه» را به تیمارستان ببرند.

    زیگموند فروید، خود یکی از روان‌پزشکانی بود که در بال و پر دادن بیشتر به این توهم دامن می‌زد. تجویز فروید برای «هیستریای زنانه» این بود که زنان رابطه‌ی جنسی بیشتری داشته باشند. این نوع پزشکی و روان‌پزشکی در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم بسیار رایج بود و نزدیک به نیم قرن دیگر طول کشید تا «انجمن روان‌شناسی آمریکا» بالاخره در سال 1952 «هیستریای زنانه» را از فهرست بیماری‌ها و عارضه‌های روان حذف و اعلام کند که اصلاً چنین اختلالی وجود ندارد. این توهم‌ها، «شِبه‌علمی» بیش نیست و این معنایی ندارد که با برچسبِ «زن هیستریک» زنان را در خانه حبس و به آن‌ها تجویز کنند که در اتاقی دراز بکشند و هیچ کاری نکنند تا بهبود یابند!

    کماکان روان‌پزشکان و روان‌کاو‌ها برای زنان بیشتر تشخیص افسردگی می‌دهند. حتی وقتی که در آزمایش‌های استانداردِ روند بررسی نمره‌ی زنان با مردان یکی است.
    هنوز، اما جنسیت‌زدگی از علم روان‌شناسی رخت نبسته است. آن‌قدر که سازمان بهداشت جهانی نیز بر بعد جنسیتی مسئله‌ی مهم سلامت روان تأکید می‌کند.

    سازمان بهداشت جهانی می‌گوید کماکان روان‌پزشکان و روان‌کاو‌ها برای زنان بیشتر تشخیص افسردگی می‌دهند. حتی وقتی که در آزمایش‌های استانداردِ روند بررسی نمره‌ی زنان با مردان یکی است نیز پزشکان زیادی با سهولت و سرعت برای زنان تشخیص افسردگی می‌دهند در حالی که در رابطه با مردان در چنین تشخیصی محتاط تر عمل می‌کنند. روان‌پزشکان همچنین برای زنان بیشتر و سریع‌تر دارو‌های «روان‌گردان» تجویز می‌کنند.

    چرا سلامت روان مسئله‌ای فمینیستی است؟

    زنان به دلیل نابرابری‌های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی و فقر که بیشتر از مردان، آن‌ها را هدف می‌گیرد، بیشتر در معرض ابتلا به انواع مشکلات روان قرار می‌گیرند و هم‌زمان کمتر این امکان را دارند که از کمک حرفه‌ای برخوردار شوند؛ بنابراین بسیاری از مشکلات روان در میان زنان، هرگز گزارش نشده و به مرحله‌ی تشخیص و کمک حرفه‌ای نمی‌رسد. از سوی دیگر در بسیاری از جوامع به دلیل تابو‌ها و سنت‌ها و هراس‌های ناشی از مردسالاری، زنان بخشی از واقعیت و به‌ویژه خشونت خانگی را به پزشک و روان‌کاو اعلام نمی‌کنند. آن‌ها یا احساس امنیت نمی‌کنند و می‌ترسند که این اعتراف، عواقب جدی برای آن‌ها داشته باشد یا شرمگین و خجالت‌زده‌اند که بگویند در چهاردیواری خانه کتک می‌خورند و مدام تحقیر می‌شوند.

    مسأله‌ی ریشه‌دارِ جنسیت‌زدگی علیه زنان خود یکی از عواملی است که سلامتِ روان زنان را هدف گرفته و به آن آسیب می‌زند. برخی تحقیقات نشان می‌دهند که برای مثال تجربه‌ی مدام رفتار‌هایی که زن را «ابژه جنسی» تلقی می‌کند (از جمله متلک شنیدن یا دست‌مالی شدن در فضا‌های عمومی)، آن‌ها را بیشتر مستعد اضطراب و احساس ناامنی کرده یا به آستانه‌ی فروپاشی عصبی می‌رساند. تحقیق دیگری در دانشگاه کنتیکات آمریکا هم نشان داد که سلامت روان زنانی که شاهدند چطور زن دیگری هدف رفتار جنسیت‌زده‌ی مردان قرار می‌گیرد و شاهدان خاموش این رفتارند، آسیب بیشتری دیده و عموماً زنانی که شاهد رفتار جنسیت‌زده‌اند، نسبت به مردان بیشتر دچار احساسات منفی و خشم می‌شوند.

    چرا سلامت روان مسئله‌ای فمینیستی است؟

    در آمریکا، برای زنان دو برابر بیشتر از مردان تشخیص «اضطراب» داده می‌شود. زنان بسیار بیشتر از مردان با تشخیص «اختلال استرس پس از آسیب روانی» مواجه‌اند. در نهایت تلخی یکی از مهم‌ترین دلایل این است که این اختلال میان افرادی که مورد آزار جنسی قرار گرفته‌اند، بسیار رایج است و اکثر آزاردیده‌های جنسی را زنان تشکیل می‌دهند. از هر سه زن در جهان، یکی از آن‌ها مورد آزار جنسی یا خشونت فیزیکی قرار گرفته است (جنسیت‌زدگی در روند تشخیص و درمان سلامت روان فقط معطوف به زنان نیست و چنین رویه‌ای ــ به میزان کمتر ــ در مواجهه با مردان هم صادق است که این موضوع بحث این مقاله نیست.)

    دکتر سوزان هایتلر، روان‌شناس و نویسنده‌ی کتاب «نسخه» توضیح می‌دهد که برای زنان تقریباً دو برابر مردان «اختلال شخصیت مرزی» تشخیص داده شده و این رقم در آمریکا 75 درصدِ تمام تشخیص‌های این بیماری را شامل می‌شود. این در حالی است که تحقیقات اخیر نشان می‌دهد به احتمال زیاد مردان هم به اندازه‌ی زنان به این عارضه دچار می‌شوند، اما روان‌کاوان به اشتباه برای مردان اختلال افسردگی یا «استرس پس از آسیب روانی» تشخیص می‌دهند.

    هایتلر و محققان بسیار دیگری می‌گویند این به دلیل کلیشه‌ی رایج پس ذهن پزشکان و روان‌کاوان است که زنان بیشتر «بالا و پایین روانی» دارند و میل بیشتری به انزوا و گوشه‌گیری نشان می‌دهند. هایتلر به تحقیق‌هایی در میان روان‌کاوان و روان‌پزشکان ارجاع می‌دهد که نشان داد کماکان تعریف پس ذهن آن‌ها از «انسان برخوردار از سلامت روانی»، کلیشه‌هایی است که به شکل سنتی رفتار «مردانه» تلقی می‌شود و با تعریف کلیشه‌ی «مرد سالم» در ارتباط تنگاتنگ است.

    هایتلر توضیح می‌دهد که روان‌شناسی، از تأثیر فرهنگ رایج جامعه و رسانه جدا و مصون نیست و فرهنگ عمومی جامعه به شکل غیرمستقیم و گاه مستقیم در روند تشخیص و درمان تأثیر می‌گذارد. برای مثال هنوز در اکثر فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی، «مرد افسرده» در قامت مردی تصویر می‌شود که ساکت گوشه‌ای نشسته و غرق در تفکرات «عمیق» است. از آن طرف «زن افسرده» زنی است که ناگهان فریاد می‌زند و چیزی را پرت می‌کند و می‌شکند و «ثبات رفتار» ندارد. این تصورات کلیشه‌ای گاه راه خود را تا کلینیک‌های درمان هم باز می‌کند و متخصصان را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.

    کارول تاوریس، روان‌شناس اجتماعی و فمینیست که سال‌هاست درباره‌ی جنسیت‌زدگی در روان‌شناسی تحقیق می‌کند، در کتاب مهم خود ــ «سوء رفتار با زنان: چرا زنان نه جنس برترند، نه جنس فرومایه و نه جنس مخالف» ــ مفصل توضیح می‌دهد که چطور مثل باقی ارکان جامعه، در روان‌پزشکی هم متر و معیار همه‌چیز یا مردان‌اند یا تصور آن‌ها از «زنانگی» و زن.

    فرناز سیفی